taking the rest...

#my first English poem :)
-
Stress, on the rising crest,
Every moment is the tough test,
bemused me, taking the rest...

Get up and run fast,
else you will end up at the last,
The flock is flying high to nest,
sapped me, taking the rest...

Build the body, be healthy,
Make new friends, be wealthy,
Happiness is the only quest,
wise me, taking the rest...

To start with the reformed zest,
To celebrate life as a fest,
To fly to the nest farthest,
blissful me, taking the rest!
-
Pranav
7/7/2009 - 2:26 AM :)

चारोळी

-
सगळं कसं उत्कट उत्कट,
कधी ठळक कधी धुरकट,
आधी भावनांची घुसमट,
शेवटी शब्दांची सजावट
-
१३/०४/०९

त्रिवेणी - २

-
उत्तरं ठरवायंची आधी, मग बसायचं सोडवायला

ठोकळ उत्तरं, ठोकळ पद्धती, पूर्ण वगळायचं मनाला

आयुष्याला म्हणायचं कोडं, अन् "सुटला एकदा" मरणाला !

::(७ डिसें '०८)
-

ओवी

नजरेने घेता । नजरेचा ठाव ।
अंतरीचे भाव । उमगले ।

काही न बोलता । मनीचे विचार ।
डोळ्यातून पार । पोहोचले ।

कंठातले सूर । नोहे जरी ओठी ।
नजरेच्या भेटी । सप्तसूरी ।

क्षणात पडला । जगाचा विसर ।
भास गंध स्वर । तूच झाले ।

वेड लागलंय...

-थोडंसं सांगण्यासारखं...

आधीच सांगतो..."कसा निघेल इथुन पाय, वेड लागलंय नाहीतर काय !" ही ओळ संदीप खरेची आहे. भन्नाट आहे!
आता ही कविता कशी झाली त्याबद्दल... एकदा सुजितने मला चार ओळी SMS केल्या. तो कविता करायला लागला माहीत होतं...त्या ओळी इतक्या जबरदस्त होत्या की मला रिप्लाय केल्याशिवाय रहावलं नाही...खरंतर मी बरेच दिवस काही लिहीलं नव्हतं, काही खास सुचलंच नव्हतं...बॅडपॅच फ़क्त क्रिकेटर्सनाच नसतो, तो ब्लॉगर्सना पण येतो आणि त्यातल्या त्यात कवितेसारखे काहीतरी लिहीणार्यांना जास्तंच येतो ! पण मग विचार चालू झाला आणि त्या ओळींचा संदर्भ घेऊन मी पण काहीतरी पाठवलं...पुन्हा त्याचं उत्तर आलं...मी पुन्हा चार ओळी पाठवल्या...कविता बनत गेली.
मग एक-दोन दिवसांनी फोन झाला आणि समजलं की सुजित मला संदीपच्या ओळी पाठवत होता. मग मी लिहीलेली कडवी एकत्र केली आणि थोडे-फ़ार बदल,भर असे करून ही कविता बनली. कदाचित अजून बदल होत राहतील...बघूया. पण नक्की सांगा कशी वाटते ते...

- कविता

ऋतू आलाय बहरावर,
कोकीळ गातोय आंब्यावर,
मलाही आता राहवत नाय,
सूरात सूर मिसळत जाय,
कसा निघेल इथुन पाय, वेड लागलंय नाहीतर काय !

अशी वेळ एकांताची,
अशी रात्र विरहाची,
आता चंद्र उगवलाय,
तुही बेचैन सांगू लागलाय,
कसा निघेल इथुन पाय,वेड लागलंय नाहीतर काय !

इष्काच्या दुनियेत शिरलो काय,
कवितेवर कविता सुचत जाय,
काही नाही त्यात तुझ्याशिवाय,
आहे का याला काही उपाय,
कसा निघेल इथुन पाय, वेड लागलंय नाहीतर काय !

अचानक तू येतेस काय,
मला मिठीत घेतेस काय,
घुसळून निघतात भावना सार्या,
मन आकाशापल्याड जाय,
कसा निघेल इथुन पाय, वेड लागलंय नाहीतर काय !

- प्रणव-सुजीत

चारोळ्या

-
एकच हास्य आणि बोलके डोळे
मुक्यानेच पोचवतात भावना,
हे जर उमजले,मनास समजले
तर नाही ऐकावे लागत शब्दांना

-
आपली ताटातूट काही दिसांची
तुला नि मला दोघांना नकोशी,
दाटलेल्या भावनांची डोळ्यात गर्दी
रडायचे नाही ठरलंय मगाशी ।

-
जुन्या चिट्ठ्यांच्या आठवणीत अजून हरवतो
'त्या निरोप्याची' वाट आतुरतेने पाहतो
कधी एकदा 'शेवटचे बोलावणे' येईल
आणि पुन्हा आपली भेट होईल ।

-
आयुष्याच्या एका वळणावर
तू अचानक भेटलीस
पुढच्या प्रत्येक पावलासोबत
तू असाविशी वाटलीस ।
-
हल्ली तुझी आठवण येते
पण तू मुळीच येत नाहीस
पूर्वी स्वप्नात तरी भेट व्हायची
हल्ली तू झोपूच देत नाहीस

एक हिन्दी पण-
-
सिर्फ़ प्यार होना काफ़ी नहीं
प्यारसे इझहार होना ज़रूरी है ।
सिर्फ़ दो-चार बातें काफ़ी नहीं
आंखोंसे इशारे भी होना ज़रूरी है ।

अश्रू...

-
दु:ख बिचारे आतल्या आत
कुढत असते आपल्या जगात,
मुक्त व्हावे, कधी वाटते त्याला
येते पाणी दोन्ही डोळ्यात ।

शब्दही जेव्हा संपतात
डोळ्यातून अश्रू बाहेर येतात,
शब्दापलीकडले सारे काही
चार थेंब बोलून जातात ।

आपणच दु:ख मनात ठेवतो
अश्रुंना कठोर धरण बांधतो,
रडण्यात काही गैर नाही
देवही नेमाने पाउस पाडतो !

नव्हेत थेंब खाऱ्या पाण्याचे
अश्रू बनले आहेत रक्ताचे,
मनाला हलके करणारे
आहे वरदान हे देवाचे ।

एक क्षण असतो रडण्याचा
मनाला स्वच्छ करण्याचा ,
रडताना बाहेर, आतमध्ये
काही निश्चय करण्याचा ।

दुसरा क्षण असतो मोलाचा
डोळे पुसून उभे राहण्याचा,
मनीचे संकल्प साकार करून
पुन्हा दिलखुलास हसण्याचा ।

- प्रणव

तुझ्यावीण वाटे... (मनातलीचे श्लोक)

-
फ़ुलाने फ़ुलावे तुला पाहताना
त्वरे भास्कराने ढगाआड जावे
झुळूकीस वाटे तुझा गंध घ्यावा
तुझा सूर भासे ग मंजूळ पावा |

तुझा स्पर्श होता लतांनी झुकावे
फ़ुलांनी भरावे तुझ्या ओंजळींना
तुझा स्पर्श होता तरूही शहारे
नि प्राजक्त मोती तुला भेट द्यावे |

जणू चालती बोलती बाहुली तू
मनी माझिया बैसलेली परी तू
तुला हासता पाहतानाच झालो
दिवाणापिसा मी, अता सावरी तू |

असे मी एकाकी तरी तू सुचावे
नसे तू तरीही मला का दिसावे
कसे भास आभास होती मनाला
कुणी आवडे का इतूके कुणाला |

तुझ्यावीण वाटे जगावे कशाला
तुझ्यावीण आयुष्य पूढे सरेना
तुझ्या कारणे मीच जन्मास आलो
तुला काय सांगू मलाही कळेना |

-प्रणव
( चाल: मनाचे श्लोक )

पाऊस असतोच असा....

जेव्हा तीन मित्र एकत्र येतात...निनाद, सौरभ आणि प्रणव....जेव्हा तिघांनाही कविता आवडत असतात...
बर्याच वर्षांनी हा समान धागा लक्षात आला असतो...

आणि जेव्हा बाहेर चौथा मित्रसुद्धा असतो...त्यानेच सगळा माहौल जमवलेला असतो...
होय...बाहेर पाऊस पडत असतो...!

तेव्हा यापेक्षा वेगळे काय होणार...
एकानंतर एक कडवी सूचत गेली...ती संध्याकाळ यादगार बनत गेली...
याहू संभाषकाचा असा उपयोग क्वचितच झाला असेल...

आमच्या तिघांची एक कलाकृती...!!!

---------------------------

पाऊस - तिच्या माझ्यातला

पाऊस असतोच असा, दोघांना एकत्र आणणारा
हलकेच विजेस सांगून, सर्व अंतरे तोडणारा

        पाऊस असतोच असा, मनात खोल बसणारा
        त्या गाफील क्षणांची, आठवण करून देणारा

पाऊस असतोच असा, माझ्या परसात कोसळणारा
आम्ही लावलेले रोप, आपल्या हाताने फुलवणारा

        पाऊस असतोच असा, तिच्यासारखा वागणारा
        कधी तरी मुसळधार, कधी रिमझिम बरसणारा

पाऊस असतोच असा, तिच्यासारखा येणारा
दबक्या पावलांनी येऊन,वादळापरी बरसणारा

        पाऊस असतोच असा, क्षणात वेडा करणारा
        आठवणींनी नुसत्या, रोमांच उभे करणारा

पाऊस असतोच असा, तिने माळलेला मोगरा
निघून गेल्यावर ही , मृदगंध मागे ठेवणारा

पाऊस - जीवन गाणे गाणारा

पाऊस असतोच असा, मुक्त्त खाली पडणारा
आभाळातले जीवन, धरतीवर आणणारा

        पाऊस असतोच असा, बेभान कोसळणारा
        तापल्या धरतीला, शांत हिरवे करणारा

पाऊस असतोच असा, मृदगंध फुलवणारा
केवळ एका क्षणात, गात्रे त्तृप्त करणारा

पाऊस- थोडा हवासा, थोडा नकोसा

पाऊस असतोच असा, लहरीपणे वागणारा
सरळ सरळ पडतापडता, वाकडा-तिरपा होणारा

        पाऊस असतोच असा, चोरासारखा वागणारा
        हळूच नजर चूकवून, खिडकीतून आत येणारा

पाऊस असतोच असा, हाहाःकार माजवणारा
घरात पाणी पण, टाकी मोकळी ठेवणारा

        पाऊस असतोच असा, खूप काही देणारा
        देता देता मात्र कधी, सारे काही नेणारा

पाऊस असतोच असा, थोडा मनाविरुद्ध वागणारा
मागता न पडणारा, पडता न थांबणारा

        पाऊस असतोच असा, वाऱ्याशी खेळ खेळणारा
        गाडीवर टोपी अन, हातातली छत्री उडवणारा

पाऊस - आठवणींचा...

पाऊस असतोच असा, हवा तेंव्हा येणारा
डोळ्यातले खारे पाणी, जगापासून लपवणारा

        पाऊस असतोच असा, कागदी होड्यांत रमणारा
        बालपणीचे ओले क्षण, हाती ठेवून जाणारा

पाऊस असतोच असा, हृदयाला भिडणारा
उरी जपलेले नाजूक क्षण, अलगद जागे करणारा

        पाऊस असतोच असा, माझ्या दारी पडणारा
        डोक्यावरच्या छताची, जाणीव करून देणारा

पाऊस असतोच असा, स्मृती जाग्या करणारा
पाठच्या आठवणींमध्ये, चिंब चिंब भिजवणारा
-

त्रिवेणी

-
दिवस-रात्र तेच चाक फिरवत पळायचं,
त्याच बाहुल्यांचं लग्न पुन्हा-पुन्हा लावायचं,
पण, लहानपणी हे सगळं मनापासून व्हायचं!

-
वाऱ्याचे गरम झोत नि उन्हाचा जाळ,
पावसानंतर चिखल नि पाण्यातला गाळ,
मनंच असं की, आहे त्यात रमत नाही...!

-

आजची मैफ़ील छान झाली

म्हणाले सगळे सह्या घेता

तो 'सा' अजून शोधतोय मी...

:: (१४ जून '०८)

आठवणी तुझ्या...

-
फुले गंधाने वेडा करतात
आणि नंतर सुकून जातात,
कधीतरी तो गंध आठवतो
पुन्हा बेभान करून जातो
आठवणी तुझ्या फुलांसारख्या...|

मुसळधारांचा वर्षाव करतो
आणि कधी रिमझिमत येतो,
कधी इंद्रधनुष्य फुलवतो
कधी वाट पहाया लावतो
आठवणी त्या पावसासारख्या...|

सतत जाणीव करून देतो
पायी बोचून राहिलेला काटा,
नाजूकपणे गुलाबफुलास
हाताळायला लावतो काटा
आठवणी तुझ्या काट्यासारख्या...|

-प्रणव

सुकलेल्या फुला...

सुकलेल्या फुला तू पुन्हा
येशील का रे खरंच बहरून
करशील का वेडा मला
पुन्हा एकदा तू दरवळून |

येईन मी शोधत तुला
घेत त्या गंधाचा मागोवा
असेल का तुझ्यात तोच
पूर्वीचा प्रितीचा ओलावा |

मलाही सांगायचंय
खूप काही तुला
सुकलास का अवेळी
विचारेन तुला |

येशील का रे खरंच बहरून
माझ्या सुकलेल्या फुला ?

गझलेसारखी...पण कविताच ...

-
बाहेरून तर सारे छान आहे
मनातले खोटे समाधान आहे ।

पैशाला हारतुऱ्याचा मान आहे
फासावर गरीबाची मान आहे ।

मेघ बरसून नुकताच गेला
चातकाला प्रेमाची तहान आहे ।

मिळवू शकत नाही नजर मी
डोळ्यांमध्ये अनोखे आव्हान आहे ।

जहरी साप फिरतात मोकळे
बांधले साखळीने इमान आहे ।

पांढऱ्यावर काळे करावे किती
मनात विचारांचे तुफान आहे ।

थांबवू का लिहिणे काही क्षण मी
उलटतो भरलेले पान आहे ।

-प्रणव

सुकलेली फुले...

-
सुकलेली फुले वहीच्या पानामध्ये
आठवणी मात्र ताज्या,मनामध्ये ।

जपून ठेव वही सुकलेल्या फुलांची
पण झटक धूळ जुन्या आठवणींची ।

नव्या ऋतूत नवी फुले उमलतात
सुकलेल्या फुलात मने अडकतात ।

वहीतल्या फुलांना विसरू नको
पण बहरल्या फुलांना मुकू नको ।

नव्या फुलांचा सुगंध घेत जा
वहीत ठेवणे मात्र टाळत जा ।

कारण वहीत उरतात सुकलेली फुले
आणि झाडांवर बहरतात नव्याने फुले ।

-प्रणव

निरोप...

-
तुला निरोप देणे, मला आज जमणार नाही
मनातील वेदनेला, मेंदूकडे काहीच इलाज नाही
अश्रू आपोआप गालांवरून ओघळू लागतात
पापण्यांचा अडसर, थांबवाया त्यांना समर्थच नाही ।

मी येतो तुझ्यासमोर, पण तुला मी जाणवतच नाही
भरलेल्या डोळ्यांनी मी, डोळे भरून पाहू शकत नाही
जोरात ओरडायचे असते, तू काहीच करू देत नाहीस
तुझा तो अथांग शांतपणा, मला व्यक्तच होऊ देत नाही ।

त्या पांढऱ्या शुभ्र कापडाखाली, तू शांत नेटकी
गबाळा अस्ताव्यस्त असा मी अंतर्बाह्य एकाकी
तू कधीच असणार नाहीस माझ्यासोबत ही वस्तुस्थिती
आणि जाताना तुझे सांगणे "मी तुझ्यातच असेन की"

सगळीकडे एकच गोंधळ तरी मी सावरतो
माझ्यातल्या तुझ्याशीच मी बोलू पाहतो
लोक मला ठार वेडा म्हणत राहतात
पण माझ्यातल्या तुझा त्यांना पत्ताच नसतो ।
माझ्यातल्या तुझा त्यांना पत्ताच नसतो !

-प्रणव

...चालले

-
दगडाच्या मूर्तीला ते, दान मागूनी चालले
दारावरच्या याचकाला, बघता न बघूनी चालले ।

करण्या रिता घडा पापांचा, लोक तिर्थक्षेत्री चालले
माळ हाती प्रभूनाम मुखी, विचार अजूनी चालले ।

का मी पिंजऱ्यात सोन्याच्या, एकटाच अडकलो
मुक्त गगनी सर्व मित्रपक्षी, माझे उडूनी चालले ।

एकाला झाका दुसऱ्या उघडा, दिवस एकसूरी झाले
जणू काही सारे बगळे, एकामागूनी चालले ।

नाही एकटे प्रवासी आपण, समुद्रावर रेतीच्या
अनेक काफिले प्रतिदिनी, वाळवंटातूनी चालले ।

लढू तरी कोणाशी आता, कोर्टात आयुष्याच्या
माझे सारेच दावे ते, फ़ेटाळूनी चालले ।

जगण्यासाठी दमडी कमावता, खूप काही गमावले
पोटासाठी काम माझे, मन मारूनी चालले ।
-प्रणव

...संपले

-
क्षणी ज्या भक्तातील या, माणूसपण संपले
गाभाऱ्यातल्या मूर्तीमधले, देवपण संपले |

चालीरीती धर्म जाती, थोतांड सारे माजले
दिले झुगारून जोखडांना, दडपण संपले |

असहाय्य गोरे बनले, अन्यायी काळे माजले
पेटून तरी कसे उठावे, सरपण संपले |

वास्तवाची धग अन खोटे जग, मन करपले
काय करावे कसे सांगावे, शब्द पण संपले |

प्रेमळ नजर नेहमीची, आज अनोळखी भासली
वाटले जणू घराचे माझ्या, घरपण संपले |
-प्रणव

असे घडले कधीच नव्हते...

-
तो आणि ती :
आम्ही सांगतोय, यापूर्वी घडले, कधीच नव्हते
सत्यात सोडा, स्वप्नातही कल्पले, कधीच नव्हते ।

ती :
नजर माझी, सतत घ्यायची, ठाव तुझा
तू न सुचता, डोळे मिटले, कधीच नव्हते ।

तो :
शोध घ्यायची, तुझी नजर, माझा व्याकूळ
तुला का वाटले, मज कळले, कधीच नव्हते ।

ती :
कसे बोलावे, की न सांगावे, गूज मनीचे
मनास माझ्या, उत्तर सापडले, कधीच नव्हते ।

तो :
कळूनही मजला, काही नव्हता, उपाय याचा
कसे सांगू माझे, मन जडले, कधीच नव्हते ।

ती :
काय वाटेल, तुझ्या मनाला, कसे वाटेल
प्रश्न असले, मजला पडले, कधीच नव्हते ।

तो :
मोडावे तुझे, की मारावे माझे, दोन्ही मनेच
कोडे असले, मजला सुटले, कधीच नव्हते ।

ती :
त्याला सांगितले, तुझ्याबद्दल काय, मला वाटते
समजणारे असे, कोणी भेटले, कधीच नव्हते ।

तो :
तिला विचारले, माझ्या जागी, काय असते केले
सबुरीचे धोरण, मला आठवले, कधीच नव्हते ।

ती :
त्याचे विचार, त्याचे दिसणे, त्याचे हसणे
तुझ्यासोबत मी, इतकी हसले, कधीच नव्हते ।

तो :
तिच्या आठवणी, तिचे लाजणे, तिचे सजणे
असले विश्व मी, पूर्वी अनुभवले, कधीच नव्हते ।

तो आणि ती :
सरतेशेवटी, आम्हीच कारण, दुसऱ्याच्या सुखाचे
यश चोप्रांच्या प्रेमपटातही,असे घडले, कधीच नव्हते ।

-प्रणव

पहिली गद्य नोंद...

-
खुलासा: या पोस्टमधे सांगितलेल्या सर्व व्यक्ती काल्पनिक आहेत.

खाली जी कविता आहे 'अजूनही ती तशीच आहे' या नावाची, ती मित्रांना दाखवली. अमेरिकेतल्या मित्राचा निरोप आला...त्याने विचारले,"इंग्रजी भाषांतर आहे का?" आता हा मराठी मित्र असे का विचारतो असा प्रश्न आपल्या मनात येईल. मनात काही उत्तरे पण येतील..चोराच्या मनात चांदणे ना! पण कृपया विचार करू नये हा या पोस्टचा उद्देश नाही. ( तसा या नोंदीला पहिली गद्य नोंद याखेरीज इतर फ़ाऱ मोठा उद्देशही नाही) आणि तुम्हाला कळले नसले तरी मला कळले आहे!

तर मग या कवितेचे इंग्रजी भाषांतर वगैरे चक्रे डोक्यात सुरू झाली. 'अजूनही ती तशीच आहे' हा जो रदीफ़ (की काफ़िया) की असलेच काहीतरी आहे, त्यासाठी 'She is still same' ठीक आहे... पण नाही भावना, प्रतिमा या मराठीत 'ती' आहेत पण इंग्रजीत she नाहीत. मुद्दाम नमूद करतो की ही विशेष नामे नाहीत. जाणकारांना ते समजले असेलच पण पुन्हा हे ही महत्त्वाचे की आपण कसले जाणकार आहात.

आणि 'ती' जरी एकच ठेवली आणि तिच्यावर गज़ल लिहिली आणि इंग्रजी भाषांतर करायचे म्हणले तरी 'केसात माळून मोगऱ्याची कळी' चे भाषांतर करायचे म्हणजे आमचे कसे होणार... एकवेळ हत्तीच्या पायाखाली द्या, पण असले काम नको. अमेरिकेतल्या मित्राचे काय हो तो GRE देऊन गेला आहे... असले इंग्रजी त्यांच्या हातचा मळ! या सर्व गोष्टीमुळे बेत बारगळला.

इतक्यात काय झाले तर अमेरिकेतल्या एका नेटमित्राचा निरोप आला. निरोप काय बॉम्ब आला... 'ही गज़ल नाही'. अरे देवा, एकातून बाहेर येत नाही तोपर्यंत हे दुसरे काय. पण मी सावरलो आणि गूगललो. समुद्रमंथनातून चौदाच रत्नं मिळाली... गूगलण्यातून १००००००० पाने सापडली. शून्ये मोजत बसू नका. महत्त्वाचे एक पान मिळाले ते पुढे देत आहे. जरूर वाचा आणि आपले ज्ञान वाढवा...गज़ल म्हणजे काय?

शेवटी तात्पर्य काय तर ती गझल नाही...आणि माझा पहिली गद्य नोंद लिहून झाली आहे.

अतिमहत्त्वाचा खुलासा:
वरचा खुलासा खोटा आहे. यात उल्लेखलेल्या सर्व व्यक्ती खऱ्या आहेत. अमेरिकेतला मित्र, अमेरिकेतील नेटमित्र यांना ही पहिली गद्य पोस्ट सादर अर्पण. बाकी भावना, प्रतिमा या व्यक्तिरेखा नाहीत, हे पुन्हा सांगावेसे वाटते.

धन्यवाद!

शब्दांच्या खेळानंतर...

-
दोस्ता असेल जर, थोडा वेळ तर, बोलू काही
शब्दांच्या या, खेळानंतर, बोलू काही |

उगी भांडणे, तप्त चांदणे, अबोल दुखणे
खुल्या दिलाने, मिटवून अंतर, बोलू काही |

तुझाच भास अन तुझाच ध्यास, अजाण त्रास
गुपीत याचे कळल्यानंतर, बोलू काही |

अनुभवांची, सुखदुःखांची, रंगपंचमी
रंगून होण्या, मस्त कलंदर, बोलू काही |

क्षणात सागर, क्षणात घागर, कधी हे निर्झर
अवखळ मनीचे, विचार सुंदर, बोलू काही |

दुजा सांगणे, स्वतः पहाणे, फ़ुका बहाणे
घेउनी क्रुत्यातून प्रत्यंतर, बोलू काही |

//रदीफ़ जमणे, मतला रचणे, अतीव सुखकर
//गझला करुनी, घ्या प्रत्यंतर, बोलू काही |

-प्रणव

हे कसे वाटते-

जीवन आहे अनुभवांची , रंगपंचमी
रंगून होण्या, मस्त कलंदर, बोलू काही |

अजूनही ती तशीच आहे...

पहिल्या प्रेमाची गोड आठवण, अजूनही ती तशीच आहे
माझिया मनातली हळवी जागा, अजूनही ती तशीच आहे |

अथांग सागर,अस्ताचा सूर्य साक्षी, अबोल तू-मी, दोन पक्षी
संध्याकाळ कोरलेली मनावर, अजूनही ती तशीच आहे |

ह्रुदयी ताल, श्वासास लय, अनवट सूर, गंध सर्वदूर
रात्री फुललेली धुंद रातराणी, अजूनही ती तशीच आहे |

असेल शुभ्र तुझ्यापरिस चांदणे, माहीत नसे त्यास गाणे
पौर्णिमेच्या रातीची तुझी मैफिल, अजूनही ती तशीच आहे |

कितीक रात्री सरून गेल्या, दिवसही आता तसे न उरले
मनातील तिची अनावर ओढ, अजूनही ती तशीच आहे |

किती आठवणी अपुऱ्या उपमा, एक अवर्णनीय प्रतिमा
केसात माळून मोगऱ्याची कळी, अजूनही ती तशीच आहे |

आठवणींची पुरचुंडी बांधता, एकही राहू नये बघता
अचानक ती ओझरती दिसली, अजूनही ती तशीच आहे |

-प्रणव

आपोआप

ऋतू बदलतात, चंद्र-सूर्य उगवतात, आपोआप
माणसेही बदलतात, उगवतात मावळतात, आपोआप

तुला सोडून, कधी जाताना दूर, तुजपासून
डोळे पाणावतात, अश्रू दाटतात, आपोआप

हळूच बाहेर, ती डोकावते, खिडकीतून
नजरा मिळतात, बोलत राहतात, आपोआप

नजरेचे तीर तुझिया, घे जरा, आवरुन
खोल शिरतात, घायाळ करतात, आपोआप

कवितेत तुझ्याबद्दल, जातो कधी, लिहुन
चौकशा घडतात, चर्चा होतात, आपोआप

आयुष्याची सापशिडी, नाही खेळायची, अजुन
फ़ासे पडतात, साप-शिड्या गिळ-मिळतात, आपोआप

"वैष्णव जन तो", गेले कुणीसे, सांगून
अर्थ विरतात, तारखा उरतात, आपोआप

संसाराची घडी, गेलीये 'त्याच्या', विस्कटून
येइल तो जगात, कुठल्याशा अवतारात, आपोआप

-प्रणव

प्रेम...मला उमगलं तसं!

-

प्रेम इतकं अवघड का असतं
समजायला, उमजायला, व्यक्त करायला
असं नक्की काय असतं त्यात
की लागते ती इतकी आवडायला

चार-दोन मोकळ्या गप्पा, जूळते सूर
पूढची भेट कधी वाटणारी हूरहूर

नंतर मग नुसतं डोळ्यांनी बोलणं
या मनीचं त्या मनी, कोण्या जन्मीचं देणं

काही न घेता तिला देण्याची आस
बाकी काही नको, फ़क्त तू अशीच हास

निस्वार्थी, निरागस, निर्मळ असं प्रेम हवं
प्रेमात पडावं अणि फ़क्त ते अनुभवावं!

-प्रणव

कविता

एकदा ती माझ्याकडे आली
माझ्याबरोबर 'चल' म्हणाली,
'हो' म्हणायच्या आतंच ती
देऊन हात, घेऊन गेली

होतो सोबत आम्ही चालत
कधी शांत कधी बोलत,
पायवाट निळसर नव्हती संपत
नभी चांदणे, चंद्रासंगत

गोड गप्पा नव्हत्या थांबत
सुरेल आवाज जणू कोकिळेगत
मौनामधे भासे दिव्य एक रंगत
अनवट सूर, बासरीचे उमलत

हसताना ती बाहुली दिसायची
बारीक डोळे अलगद लाजायची,
गालांवर खळी नाजुक पडायची
नयन शिंपल्यात, जपावी वाटायची

तरूतळी एका आम्ही बसलो
मनीचे सारे तिला मी वदलो,
हात थरथरता तिच्या हातात
परि नजर थेट डोळ्यात

काय झालं पूढे सांगत नाही
स्वप्न सारं पुन्हा आठवायचं नाही,
झालो जागा तरी उठलो नाही
करत विचार पडलो मी,
प्रेमामधे तर पडलो नाही !

-प्रणव

तो पिंपळ

आठवतो का तुला तो पिंपळ
वळणावरील आडोशावरचा,
त्या अविस्मरणीय दिवसातील
आपला साथीदार नेहमीचा

आठवतात त्याला ते दिवस
हसण्याचे, रुसण्याचे
डोळ्यातील दुसर्याच्या
मुग्ध भाव ओळखण्याचे

ऐकाव्याशा वाटतात गप्पा
हिवाळ्यातील उबदार,
रिमझिम पावसातील निःशब्द
नि उन्हाळ्यातील थंडगार

कधी वाटले फ़ारंच तुला
तू न लाजता त्याच्याकडे जा,
सांगेल तो तुला माझे झुरणे
तू दिलेली जन्मभराची सजा

त्या दिवशी तो ही खूप रडला
पण मला 'जा' म्हणाला,
का तर म्हणे कुणी दोघांनी
कालच तिथे आणाभाका घेतल्या

मात्र तो त्यांची बोलणी
पूर्वीसारखी ऐकत नाही,
मला म्हणतो कसा
दुसरा धक्का आता सोसणार नाही

किती येतील किती जातील
तो पिंपळ त्यांना कवेआड घेइल,
पण पहिला धक्का मात्र त्याला
कायमचा सलत राहील...

अगदी मला सलतोय ना
तसाच....
-प्रणव